Սուրճը՝ որպես մշակութային կոդ. 6 նշանավոր սրճարան Երևանում

Նույնիսկ նախքան Երևանում specialty-սրճարանների հայտնվելը, գրեթե բոլորը արդեն գնահատում էին լավ սուրճի արժեքը։ Այստեղ ուղղակի սպասում էին վարսակի լատտեին ու ճիշտ լուսավորությանը։

Եվ ազնիվ լինելու համար, պետք է խոստովանենք, որ հայկական տներում սուրճը ոչ միայն համի, այլև հրաշքների մասին է։ Վերջին կումից հետո բաժակը շրջում են ափսեի վրա և թողնում, որպեսզի սուրճի մնացորդները ժամանակ ունենան «գրելու» իրենց պատմությունը։ Եվ այդ ժամանակ սկսվում է ամենահետաքրքիր մասը. «Ահա ճանապարհը, ահա թռչունը, ահա մարդը, ով մտածում է քո մասին»։ Այս մի փոքր արևելյան տարոն հիշացնում է մեզ, որ գուշակությունը դեռ կենդանի է։ Զարմանալի է, որ սուրճի նկատմամբ այդպիսի սեր ունեցող երկրում ոչ ոք դեռևս չի բացել սրճարան՝ գուշակության հավելումով։ Դեռևս:

Սկիզբը

Եթե մի բառով՝ Lumen-ը Երևանում specialty սուրճի նոր ալիքի խորհրդանիշն է։ Սեփական աղացք, ընտրված հատիկներ, ալտերնատիվ եղանակներ, և ընդհանրապես՝ սուրճի ոչ թե թրենդային, այլ գիտակից ու գեղագիտական մոտեցում։

Lumen-ը, որտեղից ամեն ինչ սկսվեց, գտնվում է Տերյան փողոցի հարմարավետ բակում, սակայն ամենահայտնի սրճարանը գտնվում է Մաշտոց փողոցի պատմական շենքում, որտեղ նախկինում եղել է գրախանութ, դրանից առաջ՝ երաժշտական խանութ, իսկ ավելի վաղ՝ ծխախոտի խանութ։ Տարածքը գրեթե թանգարանի է նման, հայտնի է իր հմուտ նկարչությամբ և կահույքագործ Հովհաննես Նագաշյանի յուրօրինակ փայտե փորագրություններով։

Սեփականատերերը չքանդեցին պատերը և  չջնջեցին քաղաքի հիշողությունը։ Դրա փոխարեն նրանք հրավիրեցին Snkch., ճարտարապետական բյուրոյին՝ երիտասարդ հայ ճարտարապետների, ովքեր ունեն իրենց ճաշակը և իրենց խոսքը ամեն ինչի վերաբերյալ։ Վերջիվերջո, նրանք պահպանեցին բնօրինակ կերպարը, ավելացրին ժամանակակից պողպատե կահույք, մեղմ լուսավորություն… և արդյունքում ստացվեց Հոգվարթս՝ ինտրովերտ սուրճի մտավորականների համար։

Մուտքի մոտ գրքերով դարակներ կան, իսկ միջանցքում՝ մտերմության մթնոլորտ: Համակարգիչներով աշխատելն արգելված է, բայց կա առանձնասենյակ նրանց համար, ովքեր աշխատելու  կարիք ունեն։ Սա պարզապես քմահաճույք չէ, այլ գաղափար. այստեղ սուրճ են վայելում և չեն շտապում:

Տարածքի ոգեշնչման աղբյուրը հայտնի հայ լուսանկարիչ Արթուր Լումենն է։ Ճաշացանկը վերահսկում է նրա կինը՝ Անժելան, որը Հայաստանում առողջ սնվելու առաջնորդն է, Eat& Fit-ի հիմնադիրը։ Նրանք ստացան ոչ միայն սրճարան, այլև մի վայր, որտեղ կարող ես մենակ լինել բաժակի հետ, քաղաքի և ինքդ քեզ հետ։

սուրճի նոստալգիա

Եթե Lumen-ը մեր վաղն է, ապա Jazzve-ն նախորդն է, որը դուք ուզում եք գրպանում պահել: Հին Երևանի համար Jazzve-ն աշխարհագրության մի մասն էր. բոլոր ճանապարհները տանում էին այնտեղ: Ավազի վրա սուրճի բույրը, վիտրաժները, հիշողություններից ճռռացող աթոռները: Սա պարզապես սրճարան չէ, այլ կարելի է ասել՝ հաստատություն:

Այժմ Jazzve-ն մի ամբողջ բազմատարածք է, որն արդեն հայտնի է որպես J Space. սրճարան, հացաբուլկեղենի խանութ, ծաղկի խանութ, գրապահարան: Բայց գլխավորը ոգին է: Այստեղ սուրճը մնում է ճիշտ այնպիսին, ինչպիսին հիշվում է. թթու, խիտ, թեթևակի քաղցր: Եվ այն զգացողությամբ, որ ժամանակը կարող է ձգվել:

սուրճ և սիներգիա

Ground Zero-ն համարվում է Երևանի առաջին վենչուրային սրճարանը։ Այստեղ սուրճը ոչ միայն ըմպելիք է, այլև առիթ՝ միավորելու ստարտափներին, դիզայներներին, ճարտարապետներին, պաշտոնյաներին և ՏՏ մասնագետներին, ովքեր հանկարծ հայտնվում են նույն սեղանի շուրջ զրուցելիս։

Ground Zero-ն ունի հազվագյուտ հմտություն Երևանի համար՝ օրը սկսել առավոտյան ժամը ութին նախաճաշով։ Սա սովորական է մեծ քաղաքների համար, բայց Երևանում դա գրեթե հեղափոխություն է։ Նախաճաշին կարող եք հանդիպել ցանկացածի՝ քաղաքապետից մինչև Արևմուտքից ներդրողներ։ Սուրճը այստեղ որպես հասանելիության գործիք է դեպի փոխակերպող մի իրականություն։

Ground Zero-ն պարզապես սրճարան չէ։ Այն քաղաքի մշակութային երևույթ է, որտեղ խառնվում են ստեղծագործականությունը, սուրճը և փոփոխության մթնոլորտը։

Հայկական ալիք

Երբ Surf-ը հայտնվեց Երևանում, թվում էր՝ հերթական ֆրանշիզն է: Բայց այստեղ Surf-ը տարբերվեց։ Այն սքեյթբորդինգի և սերֆինգի տախտակների մասին չէ։ Այն հարմարավետության մասին է, այն մասին, թե ինչպես մթնոլորտը դարձնել ոչ թե արհեստական, այլ անկեղծ։ Հարմարավետ լուսավորություն, երաժշտություն, զրույցներ և սուրճ, որը դուք կցանկանաք ձեզ հետ վերցնել, ոչ թե այն պատճառով, որ շտապում եք, այլ որովհետև ամեն ինչ արդեն տեղի է ունեցել։

Գլխավոր մասնաճուղը գտնվում է Ground Zero-ի կողքին, մյուսը՝ Թումանյանի վրա։ Երկու տարածքներն էլ Surf-ը դարձրին հայկական իրենց ձևով՝ առանց դեկորատիվ էթնիկ պատկանելության, բայց հարգանքով քաղաքի դեմմի նկատմամբ։

Բնավորությամբ սուրճ

202°F-ը փողոցի գեղագիտության և սուրճի հատիկների բնույթի մասին է։ Այստեղ կարող եք զգալ «դպրոցի» պարզ ներկայացում, համի վրա կենտրոնացում, բարիստաներ, ովքեր աշխատում են այնպես, կարծես նոր են վերադարձել Բեռլինից, բայց չեն մոռացել, թե որտեղ են գտնվում։ Տարածքը մինիմալիստական է, բայց այսպես ասած «նյարդով”։ Անկեղծ ասած՝ սուրճը հարուստ է և ճանաչելի։ Եթե Ground Zero-ն երկխոսության մասին է, ապա 202°F-ը հատուկ ձեզ համար է։

հակափայլ

Վոչ Լույս Վոչ Մուտի անունը ինքնին խոսում է։ Այս կոնցեպտուալ սրճարանը չի փորձում լինել «բոլորի համար»։ Սա վայր է նրանց համար, ովքեր ընտրում են հյուսվածք, սրություն և սուրճ՝ առանց շաքարի (կներեք)։ Ներքին հարդարանքը սև ու սպիտակ է, մի փոքր գոթական, մի փոքր աբստրակտ։ Այստեղ չեն հարցնում, թե ինչպես է անցել ձեր օրը։ Այստեղ պարզապես պատրաստում են սուրճ։ Լավ սուրճ։