Գեղեցիկ ռեստորաններ էսթետների համար

Գույն, ձայն և կոկտեյլներ Պուշկին փողոցում

Երբ «Մինաս» բարը բացվեց Պուշկին փողոցում՝ Երևանի ամենաշատ ռեստորաններով լի փողոցներից մեկում, այն անմիջապես դարձավ տեսողական իրադարձություն։ Մարդիկ գալիս էին ոչ միայն կոկտեյլների, այլև համարձակ, որմնանկարին նմանվող այդ վահանակի համար, որը ստեղծված էր հայկական ավանգարդի ոգով։ Այն պարզապես դեկորատիվ չէ. այն նկարել է լեգենդար նկարիչ Մինաս Ավետիսյանի որդին։ Ասում են՝ պատերին գտնվող փոքրիկ նկարները նույնպես օրիգինալ են։

Անձնակազմը՝ ջերմ և ուշադիր, գերազանցորեն ճանաչում է պատմությունը։ Նրանք պարզապես մատուցողներ չեն, այլ հայկական գեղագիտական մշակույթի ուղեցույցներ։

Լուսավորությունն ամեն անգամ տեղին է։ Երաժշտությունն ուղեկցում է ֆոնին՝ երբեք չճնշելով։ Բոլոր դետալները կարծես կտրված լինեն 1970-ականների արվեստի գրքից։ «Մինաս»-ը բար է, որը տպավորվում է իր համով, բայց առաջին հերթին՝ իր տեսքով։

Դիվանագիտություն խոհանոցում

Երևանի սրտում գտնվող և վրացական խոհանոցով մասնագիտացած «Լալի» ռեստորանը զարմանալի կերպով դարձել է հայ-վրացական գեղագիտական երկխոսության վայր: Մանե Բրուտենցի ձեռագործ կերամիկան և տաք լույսը՝ այս անգամ կարմիր փայլով, այլ ոչ թե նրա խորհրդանշական կապույտ կերպարանքով, ոչ թե պարզապես դիզայնի ընտրություն են, այլ պատմողական աղեղ:

Չկան ծանր հղումներ, չկան ակնհայտ խորհրդանիշներ, այլ պարզապես վրացական շունչը՝ վերածված հյուսվածքի և լույսի: Լալիում նստած՝ հասկանում ես, որ ճարտարապետությունը կարող է լինել դիվանագիտության մի ձև, ինչպես ուտելիքը: Հատկապես, երբ ուտելիքն այնքան համեղ է, որ նույնիսկ քո վրացի ընկերները գլխով են անում իսկական հավանությամբ. «Այո, սա այն է»:

Մատենադարանի շունչը ինտերյերում 

Bubbles-ը անսպասելի է։ Եվրոպական հարմարավետ սնունդ՝ փոքր, մտերմիկ տարածքում, որտեղ դիզայնը հիշեցնում է և՛ փարիզյան բիստրո, և՛ արվեստի ամսագրի խմբագրի հյուրասենյակ։ Հատկապես աչքի է ընկնում կերամիկան՝ ծաղկային նախշերով, որոնք կարծես ուղիղ Մատենադարանի լուսավորված հայկական ձեռագրերից լինեն։

Bubbles-ը հարմարավետության մասին է, ոչ թե որպես միտում, այլ որպես տարածական փիլիսոփայություն։ Ոչ թե նորաձև, այլ իսկական։ Այն համատեղում է 19-րդ և 21-րդ դարերը այնպես, ինչպես Երևանը հազվադեպ է համարձակվում։ Այստեղ չեն գալիս առիթի, այլ պահի համար։ Փրփրուն գինին հայտնվում է ձեր սեղանին, հենց որ նստում եք։ Եվ այստեղ է, որ դուք հասկանում եք. ուտելիքը կարող է ձեզ գրավել, բայց ինտերիերն է, որ ստիպում է ձեզ մնալ։

Cipriani՝ Հանրապետության հրապարակի տեսարանով

Եթե Մինասը՝ արվեստի, Լալին՝ նրբագեղության մասին է, ապա Gelateria di Aperitivo-ն՝ մասշտաբի։ Հանրապետության հրապարակում (կենտրոններից ամենակենտրոնում) այն զգացվում է ինչպես բացիկ, որի մեջ դուք մտել եք։ Կամարակապ անցումներ, պահպանված հայկական ճարտարապետական տարրեր և իտալական անվիճելի հմայքով հղկված ավարտ։ Այո, նուրբ ակնարկ է Cipriani-ին, բայց ոչ թե կրկնօրինակ, այլ նույն գրքային ճաշակ ունեցող զարմիկը։

Այստեղ կարող եք վայելել պաղպաղակ, խմել սուրճ և զգալ ձեզ զբոսաշրջիկ՝ ձեր իսկ քաղաքում կամ հյուր մի քաղաքում, որը գիտի, թե ինչպես միահյուսել եվրոպական նրբագեղությունը՝ հայկական տեկտոնիկայի հետ։ Եվ երբ ցերեկային լույսը թափվում է կամարների վրայով, դուք հասկանում եք. սա կարող է լինել Երևանի ամենաֆոտոգենիկ ռեստորաններից մեկը՝ լավագույն իմաստով։

Տուֆ, լռություն և իտալական խոհանոց

Como-ն գրեթե ճարտարապետական էսսե է։ Կառուցված է ենթատեքստերի վրա՝ հայկական տուֆի մեղմ երանգներով, մինիմալիստական գծերով, մասամբ արդյունաբերական, մասամբ թանգարանային։ Սա հանգիստ, վստահ տարածք է։ Չնայած իտալական խոհանոց մատուցելուն, տարածքում զգացվում է տեղական հյուսվածքների շունչը: Ոչ բարձր, բայց ամբողջությամբ՝ պատերի շնչառության մեջ:

Սա «ուտելու» վայր չէ: Սա գտնվելու վայր է: Դիզայնը չի պահանջում ձեր ուշադրությունը՝ այն նրբորեն պահում է այն: Այո, դուք կցանկանաք լուսանկարել: Բայց ավելին, դուք կցանկանաք անշարժ նստել, վայելել այն: Սա է Երևանի մոտեցումը գեղեցկությանը. այն չի գոռում: Այն ձեզ տաքացնում է:

Երևանի պատասխանը Ուիլյամ Մորիսին

Եթե կա մի վայր, որտեղ կարող եք պատերը նկարների պես դիտել, դա Արամի փողոցում գտնվող Urban Gastro & Wine Bar-ն է: Ամեն մանրուք միտումնավոր է և կարծես հայտարարություն: Բայց աստղը պաստառն է՝ վերստեղծված Արմեն Քյուրքչյանի «Armenian Block Printed Fabric» աշխատանքում ներկայացված ավանդական հայկական բլոկային տպագրություններից: Դրանք ոչ միայն գեղեցիկ են, այլև հզոր:

Սա պարզապես դիզայնի ընտրություն չէ: Սա ժեստ է կամ լուռ մանիֆեստ: Հայկական տեսողական միտքը ժամանակակից ռիթմի մեջ ներդնելու միջոց: Պատասխան Ուիլյամ Մորիսին՝ բայց Երևանից և մեր լեզվով: